MUTLULUK KÜÇÜK ŞEYLERDE SAKLIDIR

Mutluluğun tarifi
Mutluluğun sırrı
Mutluluğu büyük şeylerde aramayın
Evinizde ufak değişiklikler yapın

Tam "yine uzun ara verdim, farkındayım..." diye yazıyordum size ki sevgili Çenebaz'ım aradı az önce "sesin soluğun çıkmadı, iyi misin, keyfin yerinde mi?" diye !! Telepatinin bu kadarına pes diyorum:) Kalp kalbe karşıdır deyin, ne derseniz deyin ama bizim onunla aramızda böyle bir kalp bağı var, birbirimizi uzaktan hissediyoruz yani.. Ne mutlu..

Evet, gerçekten de uzun zamandır elim bloğuma uzanmadı, bir tembellik evresinden geçtim sanırım. Peki bu ben miyim? Tabii ki hayır ! Evimizin alt katında bir tadilat planlıyorduk uzun zamandır. Vira ölçüp biçiyor, "şöyle yapalım, böyle edelim" deyip duruyorduk eşimle.. Bu işi büyük bir ekiple yapan bir arkadaşımızdan fikir ve fiyat aldıık önce. Bir yandan da gözümüzde büyüyordu, malum tadilat zor ve büyük iş. Sıfırdan yapmaktan daha zor. Böyle olunca
bir süre askıya aldık. Derken geçen hafta eşim aklına gelen daha pratik bir fikri paylaşıp benim de aklıma girdi:) Ve tadilattan komple vazgeçip yeni planı hayata geçirdik.

Blogger toplantımıza katılan arkadaşlarımın bir kısmı hatırlayabilir belki bizim alt kattaki ön ve arka odayı. Hatta beğenenler olmuştu. Arkadaki, otantik köy odamız bizim, orada yaşamayı seviyoruz. Ancak arka odada hem oda hem de mutfak bir aradaydı, böyleyken ikisi de çok ufak kalıyordu ve biraz karanlıktı. Ön odada eşimin kocaman bir nalburiye dolabı, benim bir erzak dolabım, bir de buzdolabı vardı. Erzak ve buzdolabı mutfaktan uzaktaydı. Yemek yapmaya kalktığımda hızlı çekim bir atom karıncaya dönüşüyordum dolaplar ve mutfak arasında mekik dokuyan:)) Sözün kısası; yapılan operasyonla (!) artık bir oturma odamız, bir mutfağımız ve de bir işlik odamız oldu.. Birbirinden ayrı ve bağımsız.. Ben size sadece oturma odasını anlatacağım:)

Evimi Seviyorum-Colette bloğunun sahibesi sevgili Nilgün Abla kadar güzel anlatabilir miyim bilemem ama bu süreci sizinle paylaşmak istedim nedense:) Çünkü zorluğu bir yana, ben çok keyif aldım bu süreçten. Yazımın başlığında da dediğim gibi, ben mutluluğun gerçekten de küçücük şeylerde, küçücük ayrıntılarda saklı olduğuna tüm kalbiyle inananlardanım. Bu odalararası aktarım-değişim esnasında yaptığım yegane masraf, zaten var olan iki tahta divana şu gördüğünüz dallı-güllü, baharvari divan örtülerini diktirmek oldu ve eşimin de benim de içimize çok sindi. Hepsi bu.. Eşyaları taşı, yerleştir, döşe tamamdır..

Gördüğünüz döküm kuzinemiz yaklaşık yedi yıldır bizimle. Ağırlığı anlatılır gibi değil. Eskilerin "gavur ölüsü" tabir ettiği cinsten inanın ama onu da taşıdık vallahi:) Kışın öyle bir ısıtıyor ki, değer.. Üzerindeki tepsi örtüsünü yanılmıyorsam görümcem örüp hediye etmişti. Emin değilim, çünkü böyle hediye edilmiş üç-dört tepsi örtüm var, hangisini kim örmüştü karıştırıyorum:) 

İlk iki fotoğrafta da gördüğünüz eski görünümlü tabaklık büfe vardı zaten. O da yer değiştirdi sadece. Tabaklar, şamdanlar eşimin "pek kıymetli" hurdaları ama o büfeye de yakışıyorlar hani:) Bu arada o beyaz örtüler benim ilkokuldayken kendi işlediğim kanaviçeler, 40 seneye yakınlar:) Duvardaki kurutulmuş biber ve patlıcanlar, otantik efekti çok iyi tamamlayan objeler aslında.. Kaldı ki biz yemeyi de seviyoruz bunları..

Bu perdeler de vardı. Taa 1996'dan beri hem de. Yazlıktaydılar, sonra Sasalı'ya geldiler:) Ama halen sevilerek kullanılıyorlar, işe yarıyorlar. Eteklerindeki dantelleri kuzenim örmüştü..

Kayınbiraderim bir süre Hong Kong'da yaşamıştı ailesiyle birlikte ve bir gelişlerinde soldaki tabloyu yaptırıp getirmişlerdi bize. Üzerinde eşimle benim isimlerimiz var ve sanırım mutlu evliliği sembolize ediyormuş, o nedenle hoşuma gitmişti:) Sağdaki de eşimin bekarlığında Kıbrıs'tan getirdiği ve üzerinde Yunanca menü bulunan bir lokanta tarifesi:)

Bu kadar.. Ama daha ne olsun, değil mi? Gördüğünüz üzere bir süredir kafamız ve sonrasında elimiz bu işlerle meşgul olduğundan sanal aleme fazla dahil olamadım, kısa giriş çıkışlar yaptım aralarda.

Çok küçük detaylarla evimi güzelleştirmeyi, değiştirmeyi öteden beri severdim ben. Cebimden illa para çıkarmaya hiç gerek yok yani. Yardımcım hep anar o günlerimizi: Karşıyaka'da oturup yine Karşıyaka'da çalıştığım günlerde önceden planladığım bir eşya - yer değişikliği için öğle yemeğini feda edip taksiyle eve gelir, değişikliği onun da yardımıyla yapar ve şubeye dönerdim. Hiç üşenmedim böyle şeylere. Eşyaların yerini değiştirdiğimde yeni eşya almış ve hatta yeni bir eve taşınmış gibi hissediyorum. Bundan büyük mutluluk duyuyorum. Şu anda da, yukarıda gördüğünüz "KÜÇÜCÜK" değişikliklerden dolayı yorgunum ama "KOCAMAN" mutluyum. Hepinize mutluluklar diliyorum ve bu şirin odada kahve içmeye bekliyorum hepinizi:)