ŞANS, TALİH, KADER, KISMET..

Mucizeler
Evlat sevgisi
Çocuk kalp hastalıkları
Şans talih kader kısmet

24 yaşındaydı.. Ve o çocuğu çok istiyordu. Hamile olduğundan şüpheliydi ve ölesiye öksürüyordu. Kocası "git, tahlilini yaptır da, yanılmışsan öksürüğün için ilaç yazdır bari doktora" dedi. Öğle tatilini fırsat bilip laboratuvara gitti ve tahlilini yaptırdı. Sonuç
pozitifti, yani hamileydi. Yaşasın, yanılmamıştı. İşyerine dönüp kocasına haber verecekti ama buna sabrı yoktu ve derhal birileriyle paylaşmak istiyordu bu sevincini. Babasının hemen bir sokak ötedeki dükkanına gitmek üzere bir pasajdan geçerken önünde iki kadın gidiyor ve aralarında konuşuyorlardı: "Bugün kandil, ne yapacağız, kayınvalidelerimize ve annelerimize ne alacağız? Helva alalım mı?" Birden heyecanla irkildi, hatırladı.. O gün mübarek Kadir günüydü ve ilk hamileliğinin haberini böyle bir günde aldığı için mutlu oldu. Babasının dükkanına vardı ve müjdeyi ilk ona verdi sevinç içinde. Dede adayının gözleri doldu ve "gözünaydın kızım, hayırlısı olsun" dedi. İşyerine dönmek üzere ayrıldı ve aynı pasajdan geriye geçerken pasajın ağzında tavşanlara kısmet çektiren bir adam gördü. İçinden "çektireyim bakalım bir kısmet, ne diyecek acaba?" diye geçirdi. Tavşanlardan biri sarı kağıtlardan birini ağzıyla tuttu ve genç kadına verdi. Açtı, okudu ve yüzünü buruşturdu. Ertesi gün sorsalar, nereye attığını bile hatırlamayacağı bu kağıt parçası ona hiç de gününe uygun şeyler söylememişti. İnandığı için kendine kızıp işyerine döndü. Başta kocası olmak üzere bilumum insanı arayıp haber verdi, çıldırmak üzereydi.

3.2 kg ağırlığında ve görünüşte herşeyi normal görünen bir erkek bebek dünyaya getirdi normal doğumla. Birkaç ayı yarı sevinçli, yarı buruk geçirdi ve en sonunda bir türlü büyüyüp gelişmeyen bebeğinin kalbinde ciddi bir sorun olduğunu öğrendi. Ailecek perişan oldular.

Bebek yedi aylık olana kadar tam dört kez zatürre nedeniyle hastanede yattı, daha doğrusu anne-oğul yattılar. Yedi aylıkken bir tedbir ameliyatı olması için  İstanbul'a gideceklerdi ve işyerindeki son gününde kadının telaşı başından aşkındı. Öğlene kadar geçen sürede hastaneyle mütehaddid defalar konuştu. Tam altı ünite kan bulmaları isteniyordu, falan filan.. Kalbi fena halde sıkıştı ve koltuğuna attı kendini ve bir süre kendisine izin vermelerini rica etti arkadaşlarından, zira artık çalışma gücünü kaybetmeye başlamıştı. Doktorun ameliyat sonucuyla ilgili söyledikleri kafasının içinde zonkluyordu vira: "Yaşama şansı yüzde kırk !"

O sıkıntıyla şuursuzca çekmecelerine saldırdı, karıştırdı. Onu oyalayacak bir şeyler arıyordu ama nafile. Çantasına yöneldi. Her daim kın gibi düzenli olan çantasından cüzdanını çıkardı, gelişigüzel karıştırdı. O zamanlar abonman biletleri için ayrılmış incecik gözler vardı cüzdanında, o gözün dibinde cart sarı bir kağıt çarptı gözüne. Kürdan parmaklarını oraya saldı ve içinden kağıtçığı çıkardı, lakin hiçbir şey ifade etmedi ona. Merakla açtı, okudu ve koltuğuna doğru kaskatı kesilerek yapıştı. "Arkadaşlar, gelir misiniz? Kendimi iyi hissetmiyorum" diyebildi. Koşup geldiler ve kağıdı onlar da okudular. Onlara bir çırpıda anlatıverdi: Bu kağıtçığı, hamile olduğunu öğrendiği gün tavşana çektirmişti ama o gün için hiç uygun çıkmayınca attığını sanıyordu. Oysa tam onbeş ay sonra ve teselliye feci şekilde ihtiyacı olduğu çok sıkıntılı bir anında bulmuştu ve o kağıt ona şöyle sesleniyordu:

"EY NİYET SAHİBİ, BİLMİŞ OL Kİ SABRIN SONU SELAMETTİR. MUKADDERAT YERİNİ BULACAĞINDAN FAZLA DÜŞÜNMEK FAİDE VERMEZ. İYİLİK ETMEK, SADAKA VERMEK VE CENAB-I HAKKA SIĞINMAK İLE SELAMETE ERERSİN. ÇÜNKÜ DENİZE DÜŞMÜŞ GİBİ BİR HALDESİN ! "

Tutulup kalmıştı. O an belki de baba erenler gelip kendisine teselli vermeye çalışsa pek fayda sağlamazdı, morali çok bozuktu. Bir meçhule doğru yola çıkmasına sadece bir gün vardı çünkü. Ama bu mucize kabilinden rastlantı, tam onbeş ay sonra büyük bir güç tarafından planlanmış ve ona sunulmuştu belli ki. Mesaj alınmıştı. Demek ki bu zorlu süreçte tek ihtiyacı olan şey sabırdı ve sabredecekti. Birdenbire fikirlerinde 180 derecelik bir dönüş oldu ve yerinde dikeldi, silkindi. Kendi kendine şöyle dedi: "Evet, benim çocuğum yaşayacak, mutlaka yaşayacak. Biz oraya iyileşmeye gidiyoruz ve iyileşip döneceğiz, mutlaka ! "

Arkadaşlarına veda etti ve evine giderken kendine de oğluna da güzel ciciler aldı. Evde de oğlunun yatağına-paketi o güne kadar açılmamış- yepyeni nevresimler döşedi. Döndüklerinde uğraşmadan onu temiz yatağına yatırabilmekti amacı.

Tam 27 gün sonra bu çileli süreç bitmiş olarak evlerine döndüler ve oğlu o yatağa sağlıklı bir şekilde yattı. Ve hızla büyüdü, serpildi. Açığını kapattı yani. Tanrı'ya o zaman da çok şükretmişti, hep de şükretti. Oğlu şimdi 22 yaşında aslan gibi delikanlı oldu, üniversiteye gidiyor.

HAYATINIZDAN MUCİZELER HİÇ EKSİK OLMASIN..