ŞÜKRETMEYİ BİLİYOR MUSUNUZ?

Bebeklik ve ilk çocukluk çağlarımda anlaşılamayan fakat altı yaşımdayken netleşen ve birlikte yaşamaya çok alışık olduğum bir doğumsal aort darlığım vardı benim. 36 yaşıma kadar -yani bilerek- tam otuz yıl birlikte yaşadık biz onunla. Beni üzmedi sağolsun. Hatta normal doğum bile yaptırdı, o derece.. Fakat heyhat.. Meslek bankacılık,  biricik evlat da doğuştan kalp hastası ve başından iki ameliyat geçmiş olunca
(0-4 yaş arası) daha fazla dayanamadı garip, bankadan ayrılışımın ikinci ayında ve bankadaki arkadaşlarımı ziyaretimden çıkışımda şubenin önünde yakaladı beni;  nefessiz bıraktı caddenin ortasında.. Nefesi zorla bir iğne deliğinden alıyorum, vermesi kolay fakat yine iğne deliği.. Böyle birkaç dakika cebelleştim gelen geçenlerin şaşkın bakışları arasında.. İşin ilginci, insanlar olayların üstlerine kalmasından nasıl korkmuşlarsa artık, bakıp bakıp geçiyorlar. Ben orada kireç kuyusundan çıkmış misali can çekişiyorum, sadece bakıyorlar. Yol inşaatında kullanılan künklerden birine çöktüm, şuursuzca öne eğilip göğsümün üzerine elimle bastırarak masaj yapmaya başladım. Herhalde yarım dakika kadar sonra birden nefes alabilmeye başladım. İşte bu Tanrı'nın mucizesi. Çünkü aort krizi normalde alır götürürmüş, çoğu futbolcuya sahada yaptığı gibi.. Ama ben dönebildim. Hemen iki genç yakaladım geçenlerden. Zar zor anlattım olanı, kollarıma girip beni arabama kadar taşıdılar. İyi olduğumdan emin olunca gittiler. Ben önce ellerimi direksiyona dimdik uzattım, baktım gayet iyi çalışıyorlar. Ayaklarımı pedallara uzattım, onlarda da bir felç durumu yok ! Hemen sağa çekip, ikinci vitesten yukarı çıkmadan en yakın hastaneye attım kendimi.. 'Bir taksi tutsaydın ya' dediğinizi duyar gibiyim, çok duydum zira.. Ama inanın insanın öyle bir travmadan sonra aklı tam çalışmıyor. Öbür tarafa bakıp gelmişsiniz, düşünsenize !! Neyse, tetkikler, tahliller derken acil ameliyat kararı çıktı. Ben bu sonuca hazırdım zaten, sadece biraz erken yakaladı beni. Doktorum 45 yaş gibi planlıyordu. Ne yapalım,oldu bitti. Kapakçık yenilendi, rahmetli Sakıp Sabancı'ya da takılan Saint Jude marka kapak takıldı. Şimdi çok iyiyim, binlerce kere şükür.

Bunları size niye mi anlattım? Baktım ki tarih 16 Temmuz..Tam dokuz yıl önce bu saatlerde yemek yemeyi kesmiş, sabahki ameliyat için geri sayıyordum.17 Temmuz sabahı işlem tamamdı.. Sizinle paylaştım, çünkü biz insanoğlu olarak hep şikayet etmeye, hep istemeye şartlanmışız, şükretmeyi bilmiyoruz maalesef. Belki biraz faydam olur diye düşündüm. Açık kalp ameliyatı olmuşuz, ne olacak. Tedavisi mümkün..Olmasa elbet iyi olur ama hastalık da sağlık da bizler için. Yapacağımız şey, tedavisi mümkün hastalıklar için sabırlı olmak, tedaviye rağmen ümit vaadetmeyenler için de yakınlarımıza, sevdiklerimize dört elle sarılıp dua etmek. Tanrı hepinize sağlık, mutluluk ve huzur dolu günler versin, en önemlisi çocuk hastalığı ve kaybıyla ıslah etmesin.. Sevgiler..