SON ÇINARIMIZ, PAMUK NİNEMİZE VEDA..

5 Ağustos Pazartesi günü hasta anneannemi ziyarete gittim. En son beş gün önce görmüştüm, kötülemeye başlamıştı. Ben o gün giderken, tesadüfen halam da onu ziyarete geldi. Menderes'te yaşayan anneannem geçen yılki bayramdan beri bacağındaki kırıklar sebebiyle yatıyor ve annem-yengem-yardımcı kadın üçlüsü tarafından pırıl pırıl bakılıyordu. Son bir haftadır durumu
iyi değil diye öğlene doğru ona gittim. Kayıp yatıyordu. Tabiri caizse "canlı cenaze" görüntüsündeydi. Bir tek kalbi atıyordu, o kadar. Tam karşısına oturdum ve ellerimi açıp "Allahım, emanetini tez vakitte, acısız sızısız al Yarabbim, daha fazla çektirme" diye dua ettim. Bu "çelişkisi kendinden menkul" dilek daha önce babamın hastalığı zamanında da başımıza gelmişti. Hem ölmesini şiddetle istemeyip, hem de bir an önce ölmesi için dua etmek gerçekten çok yaman çelişkili bir durum, maalesef. Çünkü yaşadığı her an, daha fazla acı çekmesi demekse şayet; işte o zaman bu dilekten başka şey gelmiyor yüreğinize. Zira geçen hafta belinin altındaki yatak yaralarının pansumanına denk gelmiş ve tanıdığım insanlar içinde acı eşiği en yüksek olanlardan biri olmasına rağmen ağladığına tanık olmuştum ve yüreğim acımıştı :( Bildiğim tüm duaları ardarda sıraladım.

Annem sabahtan beri ayaklarının soğuk olduğunu, akşama çıkamayacağını tahmin ettiğini söyledi. Bir yandan kendi aramızda bu konuda konuşmamızı sürdürürken, bir yandan da gözümüz ondaydı. Saat 13.15 civarında nefeslerinin seyreldiğini farkettim birden. Önceden beş nefes alabildiği sürede iki nefes falan alıp verir hale gelmişti. Hepimiz başına toplandık. Yengem kitabını kapıp geldi, ayakucunda Yasin okumaya başladı. Hepimiz can hıraş dua etmeye başladık. Ellerimizin arasından hızla kayıp gittiği gözle görülür olmuştu artık.

Saat 13.25'te derin bir iç çekti, verdi. Bitti dedik, bir daha aldı verdi......bir daha almadı. Ve tam o sırada öğle ezanı okunmaya başladı. Hepimiz acılarının nihayet dindiğine sevindiğimizden mi, bizi bırakıp gittiğinden mi, çok özleyeceğimizden mi..yoksa hepsinden mi bilinmez; artık sesle ağlamaya ve birbirimize sarılmaya koyulduk. Nasılsa artık bizi duymuyordu, yani onu üzemezdik nasılsa.. İçimizi döktük.. Bir durduk, bir ağladık. Kendimizi toparlayıp tanıdıklara haber verme işine giriştik. Derken evi dolup taşmaya başladı. Küçük yerleşim yerlerinde böyle haberler çok çabuk duyulur zaten. Salı günü defnettik, akşamına okumalarını yaptık. İftarını yapıp gelmiş ve gözü çaysızlıktan dönmüşlere, onun ruhuna değdirmeye çalışırcasına çay ikram ettik. Çünkü misafire yedirip içirmeye bayılırdı rahmetli.

İnsanları bu kadar seven, bu kadar hoşgören, iyi yapılan herşeyi bu kadar takdir eden, 94 yaşında olup da bu kadar eziyetsiz olan sayılı yaşlı vardır herhalde.. O tam bir sevgi kelebeği ve istisnasız kendini tanıyan herkesin "PAMUK NİNE"siydi. Ailemizin son koca çınarıydı. Annemin diz ameliyatı nekahatinin geçmesini, kardeşimin doğumunu sabırla bekleyip; herkesin telaşının bittiğinden emin olduktan sonra kimselere yük olmadan, sessizce, kuş gibi uçup gitti.

Bahçesinden iki gün içinde taziye amacıyla gelip geçen yüzlerce insanı gördükten sonra bir kez daha anladım ki o, dünyanın gerçekten en iyi insanlarından birisiydi. Benim oğlumla yeğenime, dayılarımın çocuklarına ve hatta sülaledeki çok sayıda hısım-akrabanın çocuğuna ciddi emeği geçti. Çocuklara bayılırdı. Oturur ve saatlerce oyalardı onları.. Hem de büyük bir sabırla, "offf" demeden. Masada yemeğe oturulduğunda durup durup "yiyin, şundan da alın, bundan da alın" diyen, aç kalacağız diye aklı çıkan biriydi. Şikayet etmeyi bilmezdi hiç. Son bir yıldır hasta yatarken bile, bir kez olsun "şuram ağrıyor, buram acıyor" demedi. Şaşırmamak mümkün değil ama daha geçen haftaya kadar "olacak be yavrum bunlar, çok şükür iyiyim ben, bak falancanın annesi 106 yaşına kadar yaşamış, belli mi olur ben de öyle yaşarım belki" deyip kendi yaş sınıfında çığır açmıştı. Umut doluydu, hiç kötümser düşünmez, her şeye iyi yanından bakmasını bilirdi.

Babamın ölümünde, birkaç saatle kaçırarak yanında bulunamayışıma 17 yıldır üzülürken, böyle kutsal bir tesadüfle anneannemin ölüm anında, cenazesinin yıkanmasında, defnedilmesinde hep dibinde olabilişimle teselli buluyorum artık. Kısmetin böylesi:( Tanrıya, mekanının Cennet olması için dua ediyor ve onun gibi iyi bir insan olarak yaşayıp yaşlanmayı diliyorum. Nurlar içinde yatsın Pamuk Ninem..

Bu vesileyle de hepinizin Ramazan Bayramını gönülden kutluyor ve nice mutlu bayramlara ağız tadıyla hep birlikte ulaşmamızı diliyorum.